Fairy Tail - Porcelanowa lalka - Rozdział III - Moja pierwsza misja

Ranek:

- Ari! Przepraszam ale musisz już wstać... - powiedziała Lucy lekko mną potrząsając

- Hmm... która goooodzina?? - zapytałam ziewając.

- Piąta, za godzinę spotykamy się z resztą przed gildią, więc lepiej się zbieraj.

- Tak już wstaje... - wyszłam z pod kołdry i rozejrzałam się po pokoju "o co chodzi?"

- Ty faktycznie jesteś niezłym śpiochem!! - stwierdziła - ja idę się ubrać, jak coś to wołaj!

"Faktycznie!!! Dziś płyniemy na wyspe wykonać zadanie!"
Zerwałam się i pobiegłam do walizki po ciuchy. "Mam tylko godzinę... hm, co powinnam założyć?? Najlepiej coś z odkrytymi łopatkami aby nie mieć utrudnień w magii.." - weszłam do łazienki i strzeliłam sobie w twarz zimną wodą.
"Od razu mi się trzeźwiej myśli... chwila! Wczoraj zemdlałam!!" - dopiero przypomniała mi się ta sytuacja - "Nie mogę pozwolić żeby to się stało ponownie!"

Ubrałam czarną sukienkę z górą całkowicie bez rękawków czy ramiączek stanowiącą gorset sznurowany z tyłu i dołem tworzącym klosz, nieco krótszą od reszty moich sukienek bo kolana miałam odkryte. Włosy zebrałam na plecach w luźną kitkę. Do tego założyłam biały kapelusz z czarnym paskiem a gołe łopatki zakryłam białą chustą robiącą za narzutkę. Do dużej torby zabrałam wszystkie potrzebne mi podczas zadania rzeczy, w tym w razie czego ciuchy na zmianę.

- To co? Możemy iść?? - spytała Lucy mierząc mnie wzrokiem - Ładnie wyglądasz!!

- Dzięki!! Ty też! - odpowiedziałam z uśmiechem - Jasnee już jestem gotowa! - Powiedziałam wkładając moje kochane buty na stukających obcasach.

  ***

- O idą wreszcie!!! - krzyknął Natsu.

- Przepraszam że musieliście czekać! - powiedziała Lucy

- Czy wy, dziewczyny zawsze musicie się tyle szykować??

- Natsu!! Może byś się najpierw przywitał? - pouczył go Gray który stał z rękami w kieszeniach bluzy.

 - Masz racje... Cześć!

Uśmiechnęłam się w odpowiedzi i spojrzałam na Happiego który wywijał kółka w powietrzu.
"Ten kot : mówi, jest niebieski, lata a do tego wykluł się z jajka! Nic mnie już w życiu nie zdziwi..."

- Te skrzydła to twoja magia?? Bo zauważyłam że czasem je masz a czasem nie... - zapytałam kota.

- Aye!! Ja również jestem magiem!! Tylko że nikt tu tego nie docenia...

- W takim razie moja magia jest trochę podobna do twojej! - powiedziałam z uśmiechem.

- SERIO?? Ty też masz skrzydła?! - zdziwił się Natsu a ja przytaknęłam.

- Tak na tym między innymi polega magia światła niebiańskiego... - odparłam obojętnie.

- Rozumiem, więc dlatego magia anioła? - bardziej stwierdziła niż zapytała Erza - To co możemy już iść do portu?? - zapytała i ruszyliśmy

"Matko! Ile ona ma bagaży!!! - pomyślałam "Po co jej to wszystko??" Też wzięłam sporawą torbę ale to już chyba przesada... z drugiej strony to byłam ciekawa co dokładnie zabrała i w czym się jej to przyda.

- Uważaj bo znowu wejdziesz w słup! - zaśmiał się Gray - w ogóle nie patrzysz gdzie idziesz!

"NO NIE! ZNOWU LAGA!!'

- Mówiłam że często się zamyślam! Nic na to nie poradzę!

- No skoro tak... - chwycił mnie za rękę - "Jaki on jest chłodny w dotyku..." - to może lepiej cie trzymać, co?

- Jak chcesz...

Szliśmy na końcu więc nikt nas nie widział chyba że by się akurat odwrócił, Lucy była zajęta rozmową z Natsu a Erzie zasłaniał by jej wielki bagaż który ciągnęła za sobą. Byłam pewna że gdyby nie to chłopak by tego nie zrobił.

- Jak noc? - zapytał po chwili - Wyspałaś się wreszcie?

- W miaarę...

- Haha! Nie no ty to masz talent! Ja bym nie dał rady tyle spać!

- No widzisz! Bo to ja...

- Heh, widzę że się cieszysz z tej misji!

- I to jak!!! Tak dawno nie płynęłam statkiem...

- Serio?? No to masz okazje!

- Wiem i strasznie się ciesze, daleko stąd do portu??

- Nie jeszcze kawałeczek... Ciekawy jestem naszego statku!

- Tak ja też!
Byłam zdziwiona że tak swobodnie mi się z nim rozmawia w przeciwieństwie do reszty drużyny.

- To co... Dziś nie mdlejesz??

- Nie - ucięłam - i mam nadzieje że nikomu o tym nie powiedziałeś.

- Oczywiście że nie!! Jak obiecuje to obiecuje. I co ty się tak denerwujesz??

- Nie denerwuje się... po prostu do tego nie wracajmy...

- Jak chcesz...

Spojrzałam na niego - "Matko czemu on musi być taki przystojny... Załamka! I czemu idę z nim za rękę?!?!?!?"

- Hallo!? Znowu odpływasz!

- Nie przeszkadzaj mi!! Myślę!

- Spoko, spoko... - chwycił mnie mocniej jakby się bał że się przewrócę.

  ***

Stałam na pokładzie statku z wiatrem we włosach patrząc na oddalający się brzeg. Erza przejęła stery, Nastu użerał się z chorobą lokomocyjną, a Lucy siedziała na pokładzie czytając książkę. Nie wiedziałam za to gdzie jest Gray, ale powiedział że zaraz wróci więc od dłuższego czasu podziwiałam widok i relaksowałam się morskim powietrzem. Było to cudowne uczucie.

- Już jestem! - powiedział Gray łaskocząc mnie od tyłu w brzuch.

- Przestań! - krzyknęłam.

Lucy spojrzała na nas z ponad książki. "Chyba faktycznie coś w tym jest!! Co jak co, ale tak Gray się nigdy nie zachowywał" - pomyślała i zacieszyła się w duchu - "Ciekawe co z tego wyniknie...!"
Dalej obserwowała całą sytuacje udając że czyta.

 - Ale stąd piękny widok! - stwierdziłam

- Tak?? A chcesz zobaczyć jeszcze lepszy?

- Jak niby? - zdziwiłam się.

- Chcesz to możemy iść na bocianie gniazdo...

- Pewnie!!! - Zgodziłam się od razu.

"Ha!!! Wziął ją na bocianie gniazdo!!! Mądry chłopak!" - pomyślała Lucy.

  ***

- O matko! Nie wiem czy ja tam wejdę! - stwierdziłam patrząc w górę drabiny.

- Jak się boisz to nie idziemy, możesz iść pierwsza wtedy w razie czego cię złapie!

- ZWARIOWAŁEŚ?!?? JA JESTEM W SUKIENCE!!! TY IDZIESZ PIERWSZY!!!

- OH!! WYBACZ!!! Nie pomyślałem... - Chłopak się zaczerwienił.

- Nic nie szkodzi! To idź ja pójdę za tobą...

Gray zaczął zwinnie wdrapywać się po drabinie a ja powoli za nim. Miałam lęk wysokości i najchętniej bym zeszła z powrotem, jednak nie chciałam prosić go o to, więc zamknęłam oczy i szczebelek po szczebelku wdrapałam się na górę. Chłopak podał mi rękę i stanęłam w bocianim gnieździe. Drewniana bariera sięgała mi do pasa a jednak i tak bałam się że spadnę. Wiatr wiał tu bardzo mocno i musiałam z całej siły trzymać kapelusz żeby nie zabrał go ze sobą. Mimo woli usiadłam na podłodze i oparłam się o barierę.

- To co? Nie chcesz już oglądać widoków? - zdziwił się.

- To na nic! Mam straszny lęk wysokości...

Gray usiadł koło mnie. Blisko. Za blisko.

- Nie bój się! Ja tu jestem, nie?

- Tak... daj mi chwilkę, posiedzę i się przyzwyczaję... - Otuliłam się szczelnie moją narzutką.

- Zimno ci?

- Takie to dziwne? Strasznie tu wieje!

- Mi tam w ogóle nie jest zimno!!!

Teraz to ja chwyciłam jego rękę.

- Jakoś rękę masz jak z lodówki...

- Taaa... chyba się źle wyraziłem. Mi nie jest wcale tu ciepło, jest mi zimno jak każdemu człowiekowi tylko mi to po prostu nie przeszkadza. W końcu jestem magiem lodu. - tłumacząc zdjął bluzę i mi ją podał - proszę, ubierz jak ci zimno.

- Dziękuje!!
Nie trzeba było mi dwa razy powtarzać, szybko założyłam jego bluzę która była na mnie o wiele za duża za to ciepła od środka, a moją chustę owinęłam w okół szyi.
 - Od razu lepiej!!

- Nie ma za co! - odpowiedział z uśmiechem zadowolony z siebie chłopak - To co?... Widoki czekają!!

Chwycił mnie za rękę i podniósł a kiedy stanęłam objął w pasie od tyłu żebym się nie bała. Widoki faktycznie były fantastyczne!! W oddali było widać już wyspę na którą zmierzaliśmy.

"Ja chyba za łatwo się daje!!" - przeszło mi przez głowę.

Co prawda zależało mi na nim ale chyba nie powinnam mu na wszystko pozwalać, przecież teraz tulił mnie do siebie...
Ale co miałam powiedzieć "Precz z łapami"? Kiedy było mi tak przyjemnie...? Po drugie on to robi po to żebym się nie bała i faktycznie, skutkuje.. Znowu się rumienie! Eh... załamka ze mną...

Gray widząc pełen uśmiech na mojej twarzy pomyślał - "Czy dziewczynie naprawdę tak mało potrzeba do szczęścia?? To prostsze niż myślałem!" - objął mnie mocniej…

***

 - Ej!! Co wy tam robicie? - Rozległ się krzyk Natsu.

Prawie byliśmy na miejscu i widocznie zorientowali się że nas nie ma. Już miałam od krzyczeć ale Gray przytkał mi usta ręką.

- Co mówisz?? - zapytał chociaż doskonale słyszał.

- ZŁAŹCIE!!! Zaraz będziemy na miejscu!!!

- Okey, okey... idziemy! - Wziął mnie za rękę i pomógł wejść na drabinę.

Schodziło się ciężej niż wchodziło, jednak dałam rade i po chwili stanęliśmy na pokładzie. Czekał tam na nas komitet powitalny.

- Czemu masz na sobie bluzę Graya? - zapytała podejrzliwie Lucy.

- Nawet nie wiesz jak tam u góry jest zimno! Strasznie wieje! - odpowiedziałam w obronie a Czarnowłosy z rękami w kieszeniach spodni obojętnie wzruszył ramionami nie patrząc na mnie.

"Zachowuje się zupełnie inaczej kiedy jesteśmy sami" - pomyślałam.

- A po cholerę żeście tam włazili?!?! - zapytał Natsu.

- Tak z nudów, pooglądać widoki... - powiedziałam.

- WIDOKI???

- Oh, Natsu przestań!!! To że dla ciebie jest to bez sensowne to nie znaczy że dla innych też. Jesteś na to zbyt dziecinny... - powiedział czarnowłosy kpiąco.

- Ja jestem dziecinny???

- Przestań po prostu chcieli być sami i tyle! - stwierdziła Erza co widocznie  wkurzyło Graya, jednak uderzenie jej było by samobójstwem.

- Aaa... rozumiem! Gray'uś się zakochał!!? - powiedział chłopak udając zdziwienie a Lucy zachichotała.

Tego Gray już nie wytrzymał i rzucił się na Natsu z pięściami.

"I znowu się leją!!!" - stwierdziłyśmy wszystkie w duchu.

  ***

- Czy mi się wydaje czy ta wyspa jest ogromna?? Jak znajdziemy tych przemytników?? - zapytałam przerażona rozmiarem wyspy która z bocianiego gniazda wydawała się maleńka.

- Chyba powinniśmy się rozdzielić... - stwierdziła Erza - Ja idę sama a wy po dwoje... Ariana nie znam twojej magicznej mocy i nie wiem na ile szacować twoje umiejętności, więc myślę że powinnaś iść z Natsu lub Grayem.

- Ja pójdę z Natsu! Gray lepiej się nią zajmie!! - powiedziała Lucy puszczając do Erzy oczko.

- No to postanowione! - powiedziała kończąc temat - teraz tylko kto gdzie idzie?

Cieszyłam się w duchu że Gray idzie ze mną, lubię być z nim sama w tedy nie zachowuje się tak obojętnie.

- To my idziemy wzdłuż brzegu - postanowił - morze być?? - zapytał mnie.

- Tak! Jasne!
Bardzo ucieszyłam się z tego wyboru bo nie miałam zamiaru przedzierać się przez las którym porośnięta była wyspa. Tego podjęła się Erza.

- To my idziemy! Jak ktoś coś znajdzie to niech da jakoś znać. - powiedział mierzwiąc sobie włosy.

- Jeszcze jedno, ta wyspa jest bardzo duża więc jeśli nie znajdziemy nic do zachodu słońca to szukamy noclegu, nie ma sensu wracać na statek - dodała szkarłatnowłosa i każdy ruszył w inną stronę.

 ***

Szliśmy plażą wdychając wilgotne morskie powietrze. Było bardzo ciepło więc zdjęłam bluzę i oddałam ją chłopakowi. On natomiast ściągnął koszulkę obnażając swoją klatę z znakiem gildii wytatuowanym po prawej stronie klatki piersiowej..
"Czy on chce żebym się podnieciła?!?! Ruuumienie się..." Próbowałam skryć moje zmieszanie patrząc się w drugą stronę na morze.

- Znowu widzę odpłynęłaś.

- I to jak!!!

- Haha, zastanawiam się o czym ty tak myślisz...

- Na pewno chcesz wiedzieć...? Serio?

- Nom, ale tak szczerze.

- Teraz to akurat myślałam o twojej klacie ale na ogół są inne powody... - powiedziałam zakłopotana.

- Serio?? Aż taki mam kaloryfer?

- Nooom - powiedziałam z maksymalnym opanowaniem - boski!

- Haha! To się ciesze! - chłopak wyszczerzył zęby.

"Nie, nie! To na mnie źle działa... ja chce do domu...!!" - przeraziłam się swoim zachowaniem "Co ja w ogóle robię? Nie mogę mówić chłopakowi że ma boski kaloryfer! To nie ma sensu!"

- Może chcesz sobie zrobić przerwę? - zaproponował.

Do tej pory nic ani nikogo nie znaleźliśmy, a byłam już trochę zmęczona.

- Tak... to dobry pomysł!

Usiedliśmy na ciepłym piasku. Zdjęłam buty a fale zaczęły delikatnie muskać moje stopy.

- Jak przyjemnie! - stwierdziłam kładąc się na plecach - Wiem że to jest praca i że musimy skupić się na misji... ale czuje się jak na wakacjach! - stwierdziłam z zadowoleniem

- Tak to ja pracować mogę! - przytaknął chłopak - także się kładąc, na szczęście nie za blisko mnie bo w tedy bym już niewytrzymała i nie wiem co zrobiła...

Było mi tak nieziemsko wspaniale! Leżałam sobie na ciepłej plaży (w ramach pracy) słońce świeciło tak przyjemnie, szum morza był strasznie relaksujący o obok mnie był mój "książę". Czy mogło być lepiej?

- Chcesz może popływać?? - spytał Gray ze spojrzeniem nie wróżącym nic dobrego.

- E, nie?

- A na pewno?

- Na pewno!

- A może jednak?

- Nie! - krzyknęłam orientując się co chłopak chce zrobić i próbowałam rzucić się w ucieczkę.

Jednak było za późno Gray już trzymał mnie na rękach

- Nawet nie próbuj!!!

Był już po kolana w morzu a ja nie mogłam się wyrwać. Nic se nie robił z moich krzyków i wrzucił mnie do wody.

- Oż ty draniu jeden!! - krzyknęłam rzucając się na niego, a on mnie ochlapał - ja ci dam!

- A co ty taka agresywna!? - zapytał kiedy również go ochlapałam.

- Ja agresywna?? To tobie odbiło!

Miotaliśmy się tak w wodzie chlapiąc i wyzywając, było przy tym mnóstwo śmiechu. Już miałam ponownie go ochlapać gdy ten mnie objął zdecydowanie zbyt namiętnie, jednak był to pretekst żeby powiedzieć mi coś na ucho.

- Ari, słuchaj. Ktoś nas obserwuje z lasu. Nie patrz w tamtą stronę... Nie, nie jest to nikt z naszej drużyny i może z jednej strony dobrze bo byśmy mieli przesrane że nic nie robimy. - objął mnie mocniej i przekręcił w drugą stronę żebym to teraz ja mogła mówić.

- I co teraz?? Wiedzą że ktoś tu jest...!

- Spokojnie, i tak musieli widzieć nasz statek. Teraz myślą pewnie że jakaś para przypłynęła na romantyczny weekend na plaży czy coś...

- No wiesz co?? Twoim zdaniem wyglądamy jak para?

- Noo... a co teraz robimy? Obejmujemy się wśród fal...

- Nie! To ty mnie obejmujesz. - ucięłam czując że robię się czerwona.

- Wiesz... jeszcze byśmy się pocałowali i nie byłoby wątpliwości...

- To nie jest konieczne!

- Ha! Czyli twoim zdaniem też wyglądamy jak para?

- Oj, przymknij się! Lepiej coś wymyśl bo nie możemy tak stać nieskończoność!

- Racja, chociaż powiem że to przyjemne... - stwierdził chłopak z lubością, jeszcze mocniej mnie obejmując - słuchaj są dwie opcje: albo nadal udajemy że go nie widzimy... w tedy zobaczymy czy pójdzie za nami dalej, czy wróci poinformować resztę wtedy my pójdziemy za nim, abo otwarcie z nim walczymy... to raczej nie powinien być problem...

- Hmm to może pójdziemy kawałek i zobaczymy...

- Jaaasne - powiedział chłopak.

- Eee... Możesz mnie już puścić??

- A mogę - stwierdził uwalniając mnie z swoich ramion i uśmiechając się.

Wyszliśmy na brzeg, wzięłam w rękę moje buty i ruszyliśmy dalej wzdłuż plaży. Gray widocznie zadowolony z siebie szedł bardzo, bardzo blisko mnie. Widocznie uznał że nadal musimy wyglądać na parę, co nie przeszkadzało by mi gdyby moje myśli nie dostawały od tego głupawki…

***

 - GRAY!!! Zaczekaj!!! ja już nie dam rady... - krzyknęłam resztkami tchu.
"Tylko żebym znowu nie zemdlała!" - pomyślałam i usiadłam na piasek.

Szliśmy brzegiem już bardzo długo, a strasznie ciężko szło się po piachu, do tego słońce już zachodziło.

- Hmm?? - odwrócił się - Oh, tak! Przepraszam kochanie! - powiedział z czułością.

"Skończył by już z tą szopką!" - pomyślałam bo czułam się z tym trochę jednak dziwnie.

Podszedł do mnie, podał mi rękę i podniósł z ziemi.

- Może cię wziąć na barana?

- Tak... poproszę...

Chłopak wziął mnie na plecy. Oplotłam ręce w około jego szyi a on trzymał mnie za nogi. Moje wciąż mokre jeszcze ubrania lepiły się do jego ciała. Położyłam głowę na jego ramieniu i szepnęłam:

- On wciąż za nami idzie?

- Tak... jeszcze jest. Nie wiem czy powinniśmy go atakować. Jeśli zawróci to wskażę nam drogę do ich bazy...

- Ja tam nie wiem, ty tu jesteś od myślenia - stwierdziłam - puki za nami idzie i nic nie robi to chyba lepiej go zostawić, ale skoro pozwala nam iść dalej... to chyba w tamtą stronę nie ma ich bazy.

- Tak masz racje, chyba nie ma sensu iść dalej... Chociaż, może chce żebyśmy trafili w pułapkę.

- W pułapkę?

- No wiesz, złapią nas i ugotują... takie tam. - po tych słowach przeszły mi ciarki.

- Weź mnie nie strasz!!! - Krzyknęłam.

- Ciszej! - powiedział i roześmiał się.

- To wcale nie jest śmieszne... Ty, a może to nie jest żaden z nich? Może tu są jeszcze jacyś ludzie, mógłby nam pomóc!

- To po co nas podgląda??

- Eeee... może lubi?

- Serio?

- No nie wiem przecież!!! Co ja jestem? Ale zamiast myśleć czy mu przywalić czy nie, można by go po prostu zapytać!

- No nie wieeem... co mu powiemy?

- Coś się wymyśli, zawsze możemy udawać parkę na wczasach... zatrzymaj się!

- Niech ci będzie... - powiedział bez przekonania.

zsunęłam się z pleców Graya na udawany postój.

- Ubierz się!

- Czemu niby? Nie chcesz już patrzeć na moją klatę?

- Nie o to chodzi... zobaczy twój znak FT!

- O! Faktycznie! Mądraś!!!

Przytuliłam się do niego, sama nie wiem czemu..."Jak coś powiem że to było w ramach szopki"

Udałam że nagle zauważyłam człowieka stojącego między drzewami lasu i pokazałam go ręką Grayowi. Ruszyliśmy w jego stronę a chłopak obejmując mnie jedną ręką krzyknął :

- DZIEŃ DOBRY! Pan tutejszy?? - co trochę dziwnie zabrzmiało...

Człowiek wyszedł z lasu. Okazał się być to chłopak niewiele starszy od nas. Opalony o dłuższych brązowych potarganych włosach z miłym wyrazem twarzy, chociaż wydawał się być zmieszany że został przyłapany na podglądaniu.

- Taak... ja z tego zadupia - przyznał - w czy mogę pomóc?

- Ty mi lepiej powiedz czemu nas śledzisz i to już tak długo?! - zapytał czarnowłosy morderczym tonem.

- Uspokój się Gray! Jesteśmy tu na wczasach i szukamy noclegu, jest tu może jakaś wioska?

- A jest.

- Możesz nas zaprowadzić? - spytałam z uśmiechem.

- A mogę. Pozazdrościć takiej narzeczonej!

- Nie! My nie jesteśmy zaręczeni! - zaprzeczyłam.

- Rozumiem... i przypłynęliście tak sobie na weekend na wyspę i szukacie noclegu? - zapytał trochę podejrzliwie.

- Tak dokładnie! - stwierdził Gray - w razie czego mieliśmy spać na statku...

- Ah tak, ale to jest twoja kobieta?

- Owszem! - powiedział obejmując mnie mocniej i całując czule w policzek.
"On przesadza..."

- A szkoda... bo chciałem jej nocleg w moim pokoju załatwić - zaśmiał się.

- A spróbuj jej dotknąć!!

- No dobra, dobra żartuje! - powiedział puścił do mnie oczko na co się roześmiałam.

Gray ponownie wziął mnie na plecy i ruszyliśmy za chłopakiem do jego wioski.